Refleksja

"Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem".

O jaką nienawiść tu chodzi? Gdyby Pan Jezus wypowiedział te słowa w naszym języku i w naszym kraju, czy ktokolwiek byłby w stanie uwierzyć w Jego Bóstwo? Jak wyglądałaby wspólnota Jego uczniów, zrodzona w imię po polsku rozumianej nienawiści?

Aby dobrze zrozumieć intencje i właściwy sens twardych słów Chrystusa, trzeba koniecznie uwzględnić znaczenie wypowiedzi Zbawiciela w oryginalnym, aramejskim języku. W języku polskim bowiem nienawiść zawsze oznacza zaprzeczenie miłości, a nasz stosunek do innych osób (zarówno pozytywny, jak i negatywny) możemy wyrazić wieloma innymi słowami, dającymi się "cieniować". Kogoś na przykład kochamy lub miłujemy, z innymi wiąże nas przyjaźń lub zwykła sympatia. I odwrotnie: kogoś nie lubimy, czujemy do niego niechęć lub antypatię. Możemy mieć nawet racjonalne powody po temu i nie od razu musi to być grzechem. Nienawiść natomiast, jako pragnienie zła dla drugiej osoby i robienie jej czegoś na złość, zawsze jest grzechem. Nie tylko ciężkim, ale i głupim.

Jest rzeczą oczywistą, że nie o takiej nienawiści myślał Chrystus, gdy mówił o niej jako o koniecznym warunku pójścia za Nim. W ojczystym języku Pana Jezusa naszą relację do innych osób opisują w zasadzie tylko dwa słowa: "kochać" i "nienawidzić", przy czym "nienawidzić" nie znaczy życzyć źle, lecz kochać mniej, odczuwać większy dystans. Gdy na przykład Pismo święte mówi, że Pan Bóg kochał Jakuba, a Ezawa "miał w nienawiści" (Ml 1,1-3), to stwierdza, że jednego ukochał bardziej niż drugiego, że w definitywny sposób go wybrał i właśnie z nim związał swoje plany.

W tym kontekście staje się jasne, że Chrystus od tych, którzy chcą iść za Nim - a więc dokonują definitywnego wyboru Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela - domaga się "nienawiści" czyli zweryfikowania dotychczasowych relacji w stosunku do wszystkich osób lub wartości, które z naturalnych względów mogłyby aspirować do zajęcia centralnego miejsca w duszy (i życiu) chrześcijanina (np. rodzice, małżonek, dzieci, ziemska ojczyzna).   ks. Antoni Dunajski

Złota myśl tygodnia

Nigdy nie zmienisz swojego życia, jeśli nie zmienisz czegoś, co robisz na co dzień. (John Maxwell).

Na wesoło

Z ogłoszeń duszpasterskich:

Z powodu choroby proboszcza modlitwy charyzmatyczne o uzdrowienie są zawieszone do odwołania.

Dnia 24 października Irving Benson i Jessie Carter wzięli ślub kościelny. W ten sposób zakończyła się przyjaźń, która rozpoczęła się jeszcze w ich szkolnych czasach.

Proszę o składanie ofiar w kopercie, razem ze zmarłym albo zmarłymi, których chcecie wspomnieć.

Refleksja

"Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: "Ustąp temu miejsca"; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu".

Uczta o której mówi Jezus to symbol relacji panujących nie tylko w tym świecie, ale także w Królestwie Bożym. Zajmowanie miejsca wyższego, niż należy się zaproszonemu, było równoznaczne z publicznym wstydem i hańbą. Opinia publiczna sprowadzała takiego zuchwalca do właściwej mu pozycji. Pycha to zajmowanie miejsca, które się nam nie należy. Pokorni pozostawiają sąd o sobie drugiemu i Bogu, który ukrywa się pod postacią gospodarza.

Pokora to trudne słowo, całkowicie niepopularne. Zresztą już u starożytnych miało też dosyć negatywne znaczenie. Dziś bardziej niż kiedykolwiek trzeba walczyć o swoje, udowodnić rację, być odważnie asertywnym. Kto przegrywa, musi ponieść tego konsekwencje.

Jezus burzy to co wydaje się całkowicie racjonalne. Logika Ewangelii odwraca do góry nogami ludzkie zwyczaje, konwenanse i kalkulacje. Wzywa do pokory, rezygnacji ze swoich praw, pozornej porażki. Jednak jest to droga do jedynego prawdziwego zwycięstwa. Ostatecznego. On sam pierwszy nią poszedł. Aż do końca.

Kto wchodzi za Nim i z Nim na tę drogę będzie mógł w końcu odpocząć od wyścigu szczurów i przerośniętych ambicji (albo destrukcyjnych kompleksów) i zająć wreszcie odpowiednie dla siebie miejsce. To jedyne: przy stole razem z Jezusem w Jego Królestwie. Uczta oznacza święto, radość bycia razem, czas dobrze zmarnowany. Oto uczta eschatologiczna, dostęp do nieba, życie wieczne dostępne dla każdego w Jego Kościele już dzisiaj!   ks. Marcin Kowalski

Złota myśl tygodnia

Trzeba wiele pokory, aby wyzbyć się pychy (Urszula Zybura).

Na wesoło

Z ogłoszeń duszpasterskich:

- W koszt konferencji poświęconej zagadnieniu "modlitwa i post" wliczone jest wyżywienie.

- Z powodu niedawnych przejawów wandalizmu prosimy wszystkich wiernych, którzy mają groby krewnych na cmentarzu za kościołem, by utrzymywali ich w pełnej czystości.

- W najbliższą niedzielę pani Wilson będzie śpiewać solo podczas porannej mszy świętej. Proboszcz będzie mówić o "straszliwym doświadczeniu".

Refleksja

Co robić, jak żyć, aby przekroczyć bramy nieba, przez które wielu ludzi będzie chciało przejść? Wypowiedź Jezusa, zanotowana przez św. Łukasza, jest naznaczona atmosferą pewnej rywalizacji, wysiłku i napięcia między ludźmi, którzy chcą dostąpić zbawienia. Okazuje się, że efekt, tej "rywalizacji" będzie zaskakujący: "Oto są ostatni, którzy będą pierwszymi i pierwsi, którzy będą ostatnimi".

Samo słowo "rywalizacja" i zdobywanie miejsc natychmiast kojarzy się nam ze współzawodnictwem sportowym, w którym bez większych problemów można wskazać, kto jest pierwszy, a kto ostatni. Już samo uczestnictwo w zawodach jest wyróżnieniem dla sportowców, pewną formą nagrody i uwieńczeniem ich kilkuletniej pracy. Są także inne mistrzostwa, w których uczestniczy ponad miliard zawodników! Nie są to igrzyska sportowe, lecz "mistrzostwa duchowe" - "Boże igrzyska", w których uczestniczą mieszkańcy wszystkich "narodów i języków". Izajasz w prorockiej wizji opisywał, że uczestnicy tych "igrzysk" przybędą "na koniach, na wozach, w lektykach, na mułach i na dromaderach". My natomiast, ludzie żyjący w XXI w., opieramy się już nie tylko na prorockiej wizji, ale na faktach z własnego życia.

Dla każdego chrześcijanina, osobistym momentem inaugurujący "duchowe mistrzostwa" stanowi chrzest. Od tego momentu mam pełne prawo i szansę na zdobycie nagrody. Jest to nagroda dużo trwalsza od olimpijskiej sławy, majątku czy złota. Nagrodą "mistrzostw duchowych" jest wieczność, szczęście, którego smak zaczynamy poznawać już w trakcie ziemskiego życia. I ta obietnica zbawienia obejmuje wszystkich bez wyjątku.

W duchowych zmaganiach najważniejsze jest nie to, co zewnętrzne i widoczne dla oka, tutaj liczy się wnętrze "zawodników", które najlepiej zna sam Bóg - sprawiedliwy Sędzia. Chcąc zdobyć medal, sportowcy codziennie przynajmniej przez kilka godzin pracują ze swoim trenerem. Będąc chrześcijaninem, jestem "zawodnikiem igrzysk duchowych". Skoro doba ma 96 kwadransów, to ile z nich poświęcam na mój kontakt z Bogiem? Czy ja w ogóle walczę o niebo? Nieba nie zdobywa się bowiem przy okazji, o nie trzeba świadomie zabiegać.  ks. Leszek Smoliński

Złota myśl tygodnia

Kto ma odwagę, wygrywa (dewiza brytyjskich sił specjalnych).

Na wesoło

- Chciałbym kupić synowi długopis na urodziny - mówi klient do sprzedawcy.

- To ma być niespodzianka? - pyta zdziwiony ekspedient.

- Tak, bo syn spodziewa się motocykla.

Krystyna przegląda kobiecą prasę. Nagle z przerażeniem zrywa się z fotela i biegnie do męża:

- Kochanie, czy Ty wiesz ile trzeba biegać, żeby spalić jednego pączka?

Stefan leniwie odrywa wzrok od telewizora:

- A po jakiego diabła palić pączki?

W naszej Parafii - ODPUST

NMP CZĘSTOCHOWSKIEJ

Program:

  7.45 - Msza święta - prymaria

  8.40 - Godzinki o NP NMP

  9.00 - Msza św. z kazaniem

11.30 - Występ chóru Gospel z Ełku

12.00 - Suma odpustowo-dożynkowa

ZAPRASZAMY!!!