Refleksja

"Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je".

Fragment dzisiejszej mowy Jezusa zawiera kilka paradoksów. Najpierw Jezus "przeciwstawia" miłość Boga i miłość rodziny. Nie jest godnym być Jego uczniem, kto bardziej kocha "ojca lub matkę, syna lub córkę". Jezus odwołuje się do pierwszego przykazania, które na początku stawia miłość Boga: "Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił" (Pwt 6, 5).

Bóg nie może być na końcu kolejki naszych wartości. Bóg zawsze jest pierwszy i tylko On jest Panem naszego życia. Dlatego nie powinniśmy Go kochać jedynie miłością sentymentalną, uczuciową, dewocyjną. Bóg pragnie, byśmy Go kochali miłością totalną, całkowitą - całym sercem, całym wnętrzem, duszą, umysłem, całą osobą, całym życiem. Prawdziwa miłość oddaje wszystko. Nie zatrzymuje niczego dla siebie.

"Jeżeli Bóg jest na pierwszym miejscu, wszystko jest na właściwym miejscu" - mawiał św. Augustyn. Jeśli Bóg nie jest "pierwszą miłością", Jego miejsce zajmą inni. Rodzina, dzieci stają się wówczas bożkami, przed którymi klękamy i które adorujemy.

W naśladowanie Jezusa wpisany jest również krzyż. Uczeń Jezusa naśladuje Mistrza w całym Jego życiu, a wiec nie może wykluczyć ostatecznej konsekwencji swego posłannictwa - krzyża i śmierci męczeńskiej. Ojcowie Kościoła nadali słowom Jezusa sens bardziej duchowy. Podjąć krzyż, oznacza afirmować cierpienie, które nas w życiu spotyka. Już sama realizacja miłości jest cierpieniem, bo miłość bez cierpienia jest iluzją. Cierpieniem jest codzienne życie i trud wzrastania w cnotach, w dobrem; pokonywania siebie i własnych wad. Cierpieniem jest życie we wspólnocie i rany, jakie zadaje drugi człowiek. Cierpieniem jest wszystko, co krzyżuje nasze plany, pragnienia, co dzieje się wbrew naszej woli. Cierpieniem jest również życie na co dzień Ewangelią, zwłaszcza w środowiskach nieprzychylnych, zlaicyzowanych.   o. Stanisław Biel SJ

Złota myśl tygodnia

Prawdziwa dobroć jest nie tylko cnotą i radością, ale i orężem, znacznie potężniejszym niż przemoc. (Lew Tołstoj)

Na wesoło

Proboszcz uradował się widząc w kościele grupę żołnierzy.

- No, mój synu - pyta po Mszy św. - czemu to dzisiaj przyszliście do kościoła?

- Bo nie wyczyściliśmy dobrze broni - pada odpowiedź.

__________________________________________________

Na lekcji języka polskiego nauczyciel pyta:

- Czym będzie wyraz "chętnie" w zdaniu: "Uczniowie chętnie wracają do szkoły po wakacjach"?

Zgłasza się Jasio:

- Kłamstwem, panie profesorze...

Refleksja

"Słyszałem oszczerstwo wielu: Trwoga dokoła! Donieście, donieśmy na niego! Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku: Może on da się zwieść, tak że go zwyciężymy i wywrzemy swą pomstę na nim!"

Jak mówi o. Raniero Cantalamessa, proroka można zabić albo oswoić. Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ prorocy są często niewygodni. Stanowią wyrzut sumienia dla tych, którzy postępują niesprawiedliwie. Jasno pokazują, że nie można iść na kompromisy z własnym sumieniem za cenę utraty wiary, czy przypodobania się innym. Nie wszystko jest na sprzedaż.

Spójrzmy na przykłady współczesnych proroków. Bóg stawia na naszej drodze wielu takich ludzi, którzy własnym życiem wskazują jasny kierunek - jak zwyciężać, jak rozwijać dobro, a unikać zła. I w ten sposób osiągnąć zbawienie. To ci, którzy na serio przyjęli Chrystusowe wezwanie: "Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle".

Św. Jan Paweł II naucza, że "w naszych czasach, gdy nie potrzeba już świadectwa krwi, tym bardziej czytelne musi być świadectwo codziennego życia". Stąd "każdy chrześcijanin jest powołany, by zawsze i wszędzie tam, gdzie go Opatrzność postawi, przyznawać się do Chrystusa przed ludźmi". Dlatego "Winniśmy wyznawać Boga przez gorliwe uczestnictwo w życiu Kościoła; przez troskę o słabych i cierpiących, a także przez podejmowanie odpowiedzialności za sprawy publiczne" (Gorzów Wlkp., 2.06.1997).

Pan Jezus stawia przed nami w dzisiejszej Ewangelii wolny wybór. Czy przyznasz się do mnie przed ludźmi, czy zaświadczysz o mnie? Ja również przyznam się do ciebie i zaświadczę o Tobie przed Ojcem.

Prośmy Ducha Świętego o pomoc w wypełnianiu Chrystusowej Ewangelii i dawaniu świadectwa wiary w naszym codziennym życiu.     ks. Leszek Smoliński

Złota myśl tygodnia

Nie można iść w różnych kierunkach jednocześnie. (Pitagoras)

Na wesoło

W czasie kazania pewnego kanonika jego współbrat siedzący w stallach mówi szeptem do drugiego:

- W ubiegłą niedzielę miał lepsze kazanie.

- Przecież w ubiegłą niedzielę ktoś inny głosił kazanie.

- No właśnie.

W trakcie obiadu synek z niekłamaną radością zagaduje ojca:

- Tato, tato, pani zadała pytanie i tylko ja się zgłosiłem.

- Tak? Brawoooo, a jakie to było pytanie?

- Kto nie odrobił zadania domowego?

Módlmy się Litanią do Najświętszego Serca Jezusa!!!

Ełcka Kuria Diecezjalna

Przewielebni Księża Proboszczowie,

ze względu na nasilające się sygnały od wiernych, po raz kolejny pragnę wystosować do Księży Proboszczów apel i prośbę Księdza Biskupa Ordynariusza o dostosowywanie się do wymogów i obostrzeń sanitarnych w związku z epidemią, która wciąż trwa (w ostatnich dniach pojawiają się przypadki osób zarażonych w naszych powiatach).

1. Wierni w kościołach mają obowiązek zakrywać usta i nos podczas nabożeństw i modlitwy prywatnej. Przed kościołem lub w przedsionku, powinna być wyraźna i widoczna informacja o tym obowiązku.
2. Duszpasterze powinni w miarę regularnie przypominać wiernym o tym obowiązku, rozpoczynając nabożeństwa.
3. Ławki w kościołach i konfesjonały powinny być w miarę regularnie dezynfekowane przynajmniej w niedzielę, pomiędzy nabożeństwami.
4. W zakrystiach powinny być płyny dezynfekujące dla kapłanów i służby liturgicznej przed rozpoczęciem nabożeństw; służba liturgiczna ma obowiązek zakrywać usta i nos podczas posługi.

Powiatowe Sanepidy dostają zgłoszenia od wiernych, którzy nie czują się bezpieczni w kościołach i widzą lekceważenie Kapłanów.
Proszę o roztropność i dbanie o to, by kościoły były otwarte  i bezpieczne dla wiernych.

Z wyrazami szacunku

Ks. Marcin Maczan, Kanclerz Kurii

Refleksja

"Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo..."

Zamiast brać się do konkretnej roboty, uczniowie Jezusa mają najpierw się modlić, prosić o robotników. Czy nie szkoda na to czasu? Jakże inna jest Boża logika od ludzkiej. Czyż Zbawiciel nie mógłby sam powołać robotników, obdarzyć ich odpowiednimi narzędziami, charyzmatami? Oczywiście, że mógłby. Jednak w tym wydarzeniu ewangelicznym mamy także do czynienia z Bożą pedagogią, z pedagogią najlepszego Wychowawcy. Pomyślmy tylko, czy dobrym nauczycielem nazwiemy tego, który niczego od uczniów nie wymaga, a może sam za nich rozwiązuje zadanie. Po co ma się taki uczeń męczyć, tracić czas, stresować, skoro nauczyciel zrobi to sam za niego bez błędów w ekspresowym tempie? Czy dobrą matką, dobrym ojcem jest człowiek, który mówi swemu dziecku, zostaw tę pracę, ja to sam, sama dużo szybciej zrobię. Wiemy, że owocem takiej pedagogii będą osoby, które niczego w życiu nie będą w stanie same zrobić, nie będą w stanie innych nauczyć, ale jedynie obrażać się na cały świat, mieć pretensje do wszystkich tylko nie do siebie.

Zatem dlaczego Pan Jezus zaleca swoim uczniom najpierw modlitwę? Proście Pana... Kiedy uczniowie będą się modlić o nowych apostołów, najpierw zdadzą sobie sprawę z tego, że tu nie chodzi o znalezienie zwolenników dla swojej sprawy, swojej partii. Tu nie chodzi o żniwo Piotra, Jakuba czy Jana, ale o żniwo Pana. Posłać na to żniwo może tylko Pan. Uczniowie nie stają się właścicielami żniwa, ale dostępują zaszczytu bycia współpracownikami samego Pana Żniwa. Pan Jezus daje im udział w dziele powoływania i w dziele samego żniwowania. Proście Pana - takie jest podstawowe prawo apostolatu, który ma źródło w adoracji i modlitwie błagalnej. Mówi nam o tym cała historia Kościoła, historia błogosławionych i świętych.   ks. Sławomir Kawecki

Złota myśl tygodnia

Ci, którzy poruszają się po gościńcu, zawsze będą obrzucać kamieniami tych, którzy wytyczają nowe szlaki. (Wolter)

Na wesoło

Są dwie rzeczy, na które można patrzeć bez końca: zachód słońca i parkującą kobietę.

 SAKRAMENT BIERZMOWANIA

20 czerwca  (w sobotę) na Mszy św. o godz. 11.00 młodzież z klas VIII i VII przystąpi do Sakramentu Bierzmowania, którego udzieli J.E. Ks. Bp Adrian Galbas.