Refleksja

Jezus, zwracając się do swoich uczniów, mówi: "Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały". Jest to uroczyste wprowadzenie historii sądu ostatecznego. Jezus przeżywszy ziemską egzystencję w pokorze i ubóstwie, ukazuje się obecnie w przynależnej Jemu Boskiej chwale, otoczony orszakami anielskimi.

Cała ludzkość jest wezwana by stanąć przed Nim, a On wypełnia swą władzę oddzielając jednych od drugich, tak jak pasterz oddziela owce od kozłów. Do tych, których postawił po swojej prawicy mówi: "Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźmijcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie". Sprawiedliwi są zaskoczeni, ponieważ nie pamiętają, aby kiedykolwiek spotkali Jezusa, a tym bardziej pomogli mu w ten sposób; ale On stwierdza: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili".

To słowo nigdy nie przestaje nas uderzać, ponieważ ukazuje nam, jak daleko posuwa się miłość Boża: aż po utożsamienie się z nami, ale nie wtedy, gdy dzieje się nam dobrze, gdy jesteśmy zdrowi i szczęśliwi, ale wręcz przeciwnie - kiedy jesteśmy w potrzebie. I w ten ukryty sposób On pozwala się spotkać, wyciąga do nas rękę jak żebrak.

Tak Jezus objawia decydujące kryterium swego sądu, czyli konkretną miłość bliźniego znajdującego się w niebezpieczeństwie. Tak ukazuje się moc miłości, królewskość Boga: solidarnego z cierpiącymi, aby wszędzie wzbudzić postawy i uczynki miłosierdzia.     Papież Franciszek

Złota myśl tygodnia

Człowiek dopiero wtedy jest w pełni szczęśliwy, gdy może służyć, a nie wtedy, gdy musi władać. (kard. Stefan Wyszyński)

Na wesoło

Wielu ojców pustyni żyło długo, nawet ponad sto lat. Należał do nich abba Izajasz. W dniu setnej rocznicy jego urodzin przyszedł go odwiedzić znacznie młodszy brat i powiedział:

- Przyszedłem tutaj, ojcze, podzielić z tobą radość z powodu lat, które przeżyłeś. I mam nadzieję w przyszłym roku świętować z tobą sto pierwszą rocznicę twych urodzin.

- Ja też mam taką nadzieję - odpowiedział starzec - bo wydaje mi się, że zdrowie masz wspaniałe.

Pani na lekcji języka polskiego pyta Jasia:

- Jasiu podaj dwa zaimki osobowe.

- Kto? Ja?

- Bardzo dobrze, szóstka.

Refleksja

Zdumiewająca uczta weselna. Wszystko zapowiadało się dobrze: dziesięć druhen! Wyobrażamy sobie śliczne sukienki i śmiechy, pan młody nieco skrępowany, panna młoda urocza.

Ostre słowo burzy te marzenia: pięć druhen nazwanych zostaje "nierozsądnymi". Uwaga pozostanie skupiona na nich, ich brak zdrowego rozsądku zostanie bezlitośnie wypunktowany. Nie ma potrzeby zastanawiać się nad pięcioma pannami "roztropnymi", które brutalnie odmawiają podzielenia się swoją oliwą - nie to jest problemem. Przypowieść wytycza swoją drogę, nie zajmując się elementami, które nie wiążą się z jej główną nauką.

Spróbujmy zatem zmierzać prosto do pouczenia, jakie daje nam ta brakująca oliwa. Brak czego może uczynić nas ludźmi nierozsądnymi?

Człowiek nierozsądny to chrześcijanin, który dobrze wystartował, ale nie wytrzymuje tempa i szybko powraca do zwykłego, niezbyt ewangelicznego życia. Pięć nierozsądnych panien wyobraża męstwo na krótką metę - ludzi, których zniechęca czekanie i którym dłuży się czas. Zerwą się w popłochu na głos wołania: "Nadchodzi pan młody, nadchodzi czas spotkania!".

A przecież myślimy o tym ostatecznym spotkaniu. Wiemy, że aby się ono udało, już teraz trzeba spotykać Jezusa tu, na ziemi - w modlitwie, Eucharystii, Ewangelii, w sakramencie brata (Mt 25,40). Ale to wszystko kosztuje, a my ociągamy się z uregulowaniem należności: "Jutro się za to zabiorę".

Być gotowym na wielkie wołanie to znaczy żyć w pełni - tak jak to tylko jest możliwe - tym, co w tej chwili przeżywamy. "Duchowość chwili obecnej", to znaczy właściwe wykorzystanie życia codziennego, czyni nas najlepszymi kandydatami na Spotkanie. Ewangeliczny sens czasu: oliwę na jutro kupuje się dziś - wytrwałą odwagą życia Ewangelią "na pełny etat", niezależnie od tego, jak długo będą trwały ciężkie dni.     André Seve

Złota myśl tygodnia

Nigdy nie myślę, że śmierć może zniweczyć moje plany, ale zawsze postępuję tak, jakby to, co robię, było ostatnią rzeczą w moim życiu. (św. Jan Bosko)

Na wesoło

- Jeśli utraciłeś wzrok, to dlaczego trzymasz przy sobie zapaloną lampkę? - zapytali bracia pewnego niewidomego starca siedzącego przy brzegu ulicy.

- Aby ci, którzy przechodzą tędy nocą, nie wpadli na mnie.

Idzie żółw bez skorupy po plaży i spotyka go drugi żółw i pyta:

- Ty, co ci się stało?

Na to ten odpowiada:

- Nic, z domu uciekłem.

Kościół powszechny wspomina dzisiaj w liturgii wszystkich wiernych zmarłych – zbawionych, ale potrzebujących oczyszczenia i udoskonalenia (miejsce i stan czyśćca), a w konsekwencji potrzebujących naszych modlitw. W tradycji polskiej ten dzień jest nazywany „Dniem Zadusznym” lub potocznie „Zaduszkami”. Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych wprowadził po raz pierwszy św. Odylon (+1048), opat benedyktynów w Cluny we Francji. On to w dniu 2 listopada 998 r. zarządził modlitwy za dusze wszystkich zmarłych. W Polsce tradycja „Dnia Zadusznego” zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku XV była znana w całym kraju. W 1915 r. papież Benedykt XV na prośbę opata-prymasa benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy Msze Święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji ojca świętego.

„Spraw, Boże, aby nasi zmarli bracia mogli wejść do chwały z Twoim Synem, który łączy nas wszystkich w wielkiej tajemnicy Twojej miłości”.