Refleksja

"Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi".

Przez chrzest staliśmy się Chrystusowi. On nas obdarował nowym życiem. Łaska chrztu pozwala nam w spotkaniu z innymi, nawet w środowisku trudnym, zachować tożsamość ucznia. Dzięki temu możemy wyraziście ukazywać odmienny od współczesnych sposób myślenia i życia. Słowo Boże uczy nas, w jaki sposób poznawać wolę Bożą i wybierać "co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe". A to z kolei pomaga w zachowaniu otrzymanego depozytu wiary, który wskazuje na świętość jako drogę pełnego rozwoju człowieczeństwa i chrześcijaństwa. A świętość chroni przed wyborem miernoty i konformizmu, aby płynąć z prądem powierzchownych mód i przyzwyczajeń.

Uczniowie Jezusa, otrzymując chrzest, stają się uczestnikami przymierza z Bogiem, które trwa wiecznie. Są bardzo wartościowi i pożyteczni dla świata, gdyż niosą w sobie "smak" Jego nauki, potwierdzając jej moc własnym życiem. Jest to, jak naucza św. Paweł, "ukazywanie ducha i mocy", aby wiara "opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej". Uczniowie Jezusa muszą wciąż pielęgnować posiane w sobie słowo Boże, aby nie utracić "smaku" - zdolności dawania świadectwa. Chrześcijanie nie żyją bowiem wyłącznie dla siebie, ale przede wszystkim dla innych.

Aby dać się prowadzić światłu Chrystusa, powinniśmy nasz rozwój duchowy podporządkować Dobrej Nowinie. Kiedy zagłębiamy się w lekturę Słowa życia, ładujemy duchowe akumulatory, dostrzegamy w świecie ślady Bożej obecności i realizujemy swoje życiowe powołanie. Nasz świat staje się przeniknięty światłem samego Chrystusa. Wpatrzeni w Chrystusa czerpiemy ze źródła i sami stajemy się "światłem świata". Pełniąc dzieła miłosierdzia na wzór Chrystusa, stajemy się "solą ziemi".

Nasza życiowa wspólnota z Chrystusem będzie owocować w codzienności postaw, myśli i pragnień. A to pokaże, czy jesteśmy jedynie sympatykami Chrystusa, przez zmiękczanie ewangelicznych zasad czy autentycznymi chrześcijanami.   ks. Leszek Smoliński

Złota myśl tygodnia

Podstawowymi czynnikami dla wszystkich form miłości są: troska, poczucie odpowiedzialności, poszanowanie i poznanie. (Erich Fromm)

Na wesoło

Ksiądz na lekcji religii mówił, jak ważne jest zamawianie Mszy Świętych za bliskich zmarłych. Nagle zgłasza się jeden z uczniów:

- Proszę księdza, moja babcia powiedziała, że jeśli dziadek jest w niebie, to mu już nic nie trzeba. Jeśli w piekle, to mu nic nie pomoże, a jeśli w czyśćcu, to babcia powiedziała, że dziadka dobrze zna i wie, że wytrzyma.

Mały Szkot prosi tatę:

- Tato, kup mi bilet na karuzelę.

- Cicho, Józiu - odpowiada ojciec. - Nie wystarczy ci, że Ziemia się kręci?

Święto NMP z Lourdes - przeżywamy Światowy Dzień Chorego. O godz. 11:00 zapraszam na Mszę św. ze specjalnym nabożeństwem dla chorych. Proszę o pomoc naszym chorym w dostaniu się do kościoła.  ks. Proboszcz Jarosław Mierzejewski

UWAGA!!!

13 lutego 2020 r. odbędzie się zbiórka zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego.

Miejsce zbiórki - parking kościelny od strony plebanii. Godzina - 9.00 - 10.00.

Oczyść dom z elektrośmieci i wesprzyj polskich misjonarzy!

Refleksja

Życzliwym okiem spoglądamy na dary. Lubimy je otrzymywać, bo to miłe. Gorzej już, gdy my mamy coś komuś ofiarować, a przecież dać coś komuś, zaofiarować swoją pomoc - to piękne. Dać siebie, ofiarować komuś swoją osobę, swoje życie i umiejętności - to szczęście. My, chrześcijanie, z dawien dawna ofiarowujemy Panu swoje dzieci w dniu Chrztu, potem ponawiamy ofiarowanie w trakcie I Komunii Świętej, przy Bierzmowaniu, podczas Ślubów. Może więc warto spojrzeć na to nasze ofiarowanie przez pryzmat Ofiarowania Pańskiego.

"Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli" (Hbr 2, 14-15). Tak św. Paweł w liście do Hebrajczyków tłumaczy nam Ofiarowanie Pana. Dlaczego to takie ważne? Warto się dłużej nad tym cytatem zatrzymać.

Ofiarowanie Jezusa, z uwagi na jego bosko-ludzki byt, różni się od ofiarowania pozostałych chłopców. Jest wyrazem wierności Bogu, Jego nakazom zawartym w Prawie, lecz ma inną istotę: Jezus ofiarowuje się Bogu, ale jako swemu Ojcu, bowiem będąc człowiekiem nie przestaje być Jednym z Trójcy.

Ofiarowanie jest zapoczątkowaniem, a zarazem znakiem tego oddania się Ojcu, które swój szczyt osiągnie na Krzyżu. Ze względu jednak na ludzką naturę Jezusa, Jego czyn jest ofiarowaniem Ojcu nie tylko swej Osoby, lecz także całej ludzkości. Tym samym Chrystus stał się i dla ludzkości, i dla każdego człowieka, wzorem bezgranicznego zawierzenia Bogu i posłuszeństwa woli Bożej.

Dla upamiętnienia Świętego Ofiarowania przynosimy do Kościoła gromnice, których światło ma symbolizować Chrystusa jako światło prowadzące nas do Boga - Boga Ojca, Jego Syna i Ducha Świętego, który czuwa nad nami, abyśmy nie zbłądzili w drodze, Drodze Chrystusowej.  Piotr Blachowski

Złota myśl tygodnia

Życie jest warte, by przeżywać je z nadzieją, bo Pan dotrzymuje swojej obietnicy. (Papież Franciszek)

Na wesoło

Do kancelarii parafialnej wchodzi młoda dziewczyna:

- Proszę o ślub. Jak najszybciej! - mówi stanowczo.

- Skąd ten pośpiech, córko? - pyta ksiądz.

- A co? Nie słyszał ksiądz? "Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą"!

Nauczycielka do Jasia:

- Przyznaj się! Ściągałeś od Małgosi!

- Skąd pani to wie?

- Bo obok ostatniego pytania ona napisała "nie wiem" a Ty napisałeś "ja też".

Rodziny nieobecne na kolędzie zapraszam do spotkań indywidualnych ze mną. Proszę o zgłoszenie i uzgodnienie terminu w kancelarii parafialnej.

Warto zobaczyć!!!

2 i 3 lutego br. w TV TRWAM o godz. 17.30 będzie film o Ks. K. Hamerszmicie pt. „Cichy i pokornego serca”.

Sługa Boży Ks. Kazimierz Aleksander Hamerszmit, ur. 12.02.1916 r. we wsi Kołaki Kościelne k/Zambrowa. Święcenia kapłańskie: Łomża, 30.04.1939 r. Lata 1940-1945 - więzień hitlerowskich obozów koncentracyjnych, m.in. Dachau. Posługa duszp.: Grajewo, Augustów, Ostrołęka, Łomża i Suwałki. W latach 1965-1986 administrator i proboszcz parafii św. Aleksandra w Suwałkach. Zmarł w Suwałkach 05.02.1996 r. w opinii świętości. W lokalnym środowisku cieszył się wielkim szacunkiem, postrzegany jako człowiek dobroci i życzliwości. Jego gorliwość apostolska przejawiała się m.in. w ogromnym zaangażowaniu w głoszenie Słowa Bożego, umiłowaniu konfesjonału, trosce o katechizowanie dzieci i młodzieży, a także w trosce o biednych, chorych i ludzi w podeszłym wieku. Dnia 05.02.2017 r. w Suwałkach Biskup Ełcki, J.E. Bp Jerzy Mazur ustanowił diecezjalny trybunał procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożego Ks. Kazimierza Hamerszmita.

Modlitwa o beatyfikację Ks. Kazimierza Hamerszmita

Boże, pełen dobroci i miłosierdzia, Ty w osobie Jezusa Chrystusa dałeś wszystkim ludziom na ziemi najwspanialszy wzór życia w miłości. Twój sługa Ksiądz Kazimierz Hamerszmit żył miłością i ukazał swoim życiem, że komunia z Tobą objawia się poprzez trwanie w łasce uświęcającej, spełnianie w cichości dobrych uczynków i zgadzanie się z Twoją wolą, nawet w chwilach upokorzenia i cierpienia. Dla większej chwały Twojego majestatu i dla mojego duchowego pożytku, za jego wstawiennictwem udziel mi łaski...................., o którą Cię pokornie proszę. Spraw, aby dostąpił on chwały ołtarzy. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

(Imprimatur - Biskup Ełcki, bp Jerzy Mazur; Nr 27/2017)

Wiadomości o otrzymanych łaskach prosimy zgłaszać do:

Ełcka Kuria Diecezjalna, 19-300 Ełk, Pl. Katedralny 1

Refleksja

Czy zdajemy sobie w pełni sprawę z niezastąpionej roli ojca w wychowaniu dzieci? Ileż niepokojów przeżywa dziecko zaniedbane przez ojca, ile może wystąpić trudności z identyfikacją, gdy ojca zabraknie albo gdy jest, ale nie spełnia odpowiedzialnie swej roli. Jak bardzo potrzebujemy zobaczyć ojca bawiącego się razem z dziećmi. Razem na spacerze, na wakacjach. Razem w domu, przy stole, przy zeszycie.

Jezus zobaczył Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Pracowali razem. To ojciec nauczył ich naprawiać sieci. Ale chyba nie tylko tego. Na pewno również posługiwania się nimi. Ewangelia wspomina jednak jedynie czynność naprawiania, a niektórzy egzegeci nadają jej znaczenie symboliczne, oznaczające doskonalenie. Być z ojcem, razem z nim pracować - to doskonalić swe umiejętności. A Jezus, który stanie się wkrótce ich Mistrzem, wezwie ich do doskonalenia siebie samych tak, aby mogli łowić już nie ryby, lecz ludzi. Sam Jezus formuje, naprawia i doskonali. Pierwsze seminarium, początek tkwi jednak w rodzinie. Kim był Zebedeusz? Rybakiem. Miał własną łódź. Dziś powiedzielibyśmy: kuter rybacki, czyli własne przedsiębiorstwo, skoro opłacał najemników (por. Mk 1,20). Żoną jego była prawdopodobnie Salome, siostra Maryi, Matki Jezusa. Zebedeusz był więc wujkiem Pana Jezusa. Chyba jednak nie tylko pokrewieństwo, ale przede wszystkim dobre wychowanie sprawiło, że Jezus darzył obu braci szczególnym zaufaniem. Otrzymali przydomek "synów gromu" (Boanerges) ze względu na niezwykłą energię, jaka ich cechowała, odziedziczoną zapewne po ojcu. Trudno przewidzieć, jak zareagował, gdy obaj synowie natychmiast zostawili sieci i poszli za Jezusem. Nie wydaje się jednak, by bronił im pójścia za głosem powołania. Imię Zebedeusz oznacza "Bóg dał". Musiał być szczęśliwym ojcem. Bóg mu pobłogosławił i wybrał Jego synów. Tak jak kiedyś byli z nim razem i razem z nim pracowali, tak teraz razem z Jezusem zaczęli budować jedność Królestwa Bożego.

O ileż ważniejsze od bycia z ojcem ziemskim jest "bycie" z Ojcem Niebieskim! Dopełnieniem wiary w Ojca i jej sprawdzianem jest trwanie w Jego obecności i pełnienie Jego woli. Nie pozorne, lecz świadome, otwierające na przyjęcie pełni ojcowskiej miłości i umożliwiające budowanie Królestwa Bożego.   ks. Tadeusz Czakański

Złota myśl tygodnia

Ojcem jest ten, kto we mnie zrodził poczucie wartości. (ks. Krzysztof Grzywocz)

Na wesoło

W salonie pani du Deffand dyskutowano o cudzie św. Dionizego, który według legendy wziął w ręce swą ściętą głowę i szedł z nią kilka kilometrów. Wolnomyśliciele śmiali się głośno z tej legendy. Właścicielka salonu zrobiła ciętą uwagę:

- Nie widzę w tym fakcie nic dziwnego. W obecnym świecie chodzi tylu ludzi bez głowy i to nie tylko przez parę godzin.

Co to jest? Rozbity a cały.

Namiot.

Plan kolędy na bieżący tydzień: